Tetratlen, czerwony tlen -(oxozone, oksozon) alotropowa odmiana tlenu występująca przy ciśnieniu rzędu 20 GPa. Nazwa czerwony tlen pochodzi od czerwonego koloru jaki przybiera tlen tworząc czteroatomowe cząsteczki O4.

W warunkach normalnych tlen występuje w dwóch odmianach alotropowych: pierwsza jest występującym w atmosferze gazem o wzorze O2, który stosunkowo łatwo łączy się z wieloma pierwiastkami tworząc tlenki. Drugą jego postacią jest ozon - występująca w ozonosferze trójatomowa cząsteczka O3. Już w 1920 r. przewidywano istnienie trzeciej, czteroatomowej odmiany tlenu - O4 - jednak więcej dowodów na jej istnienie dostarczyła dopiero spektroskopia mas. Badania przeprowadzone w uniwersytecie we Florencji wykazały, że cząsteczki tlenu O2 przy ciśnieniu ok. 20 GPa zaczynają przechodzić w czteroatomową odmianę O4. Wiadomo też, że czerwony tlen występuje także przy niskich temperaturach w tlenie gazowym oraz ciekłym.

Czerwony tlen ma właściwości niemetaliczne, jednakże podejrzewa się, że przy ciśnieniu 96 GPa przejdzie w postać metaliczną. Nie wykluczona jest też jego dalsza polimeryzacja. Planuje się go wykorzystać jako utleniacz paliwa rakietowego ze względu na wysoką wydajność.

Skroplony tlen jest cieczą o niebieskawym zabarwieniu,

Ozon O3, względnie trwała trójatomowa odmiana alotropowa tlenu, stanowiąca utleniacz silniejszy niż cząsteczki O2 i wykazująca szereg własności tlenu cząsteczkowego. W warunkach normalnych ozon jest niebieskawym gazem o charakterystycznym zapachu. Oziębiony
skrapla się na niebieską ciecz o własnościach diamagnetycznych
(temperatura wrzenia –112,4oC). Jest lepiej rozpuszczalny w wodzie niż tlen (49,4ml/100ml wody w temp. 0oC). Powstaje z tlenu w silnie endotermicznej reakcji: 1,5O2→O3 – 34,2 kcal/mol i odwrotnie łatwo (nawet wybuchowo) rozpada się z powrotem na tlen cząsteczkowy O2 i atomowy O, stanowiąc dzięki temu energiczniejszy niż tlen środek utleniający. Podobnie jak tlen atomowy tworzy się w warunkach bogatych energetycznie np. w atmosferze pod wpływem wyładowań elektrycznych lub w wyniku absorbcji promieniowania elektromagnetycznego (o długości fali ok. 2090 A).
W niewielkich ilościach powstaje ubocznie w wielu reakcjach chemicznych. Na skale laboratoryjną lub przemysłową otrzymywany w ozonizatorach, przez poddawanie powietrza świetlącym (cichym) wyładowaniom elektrycznym (powstaje wówczas 5-8% ozonu) lub (lepiej) czystego tlenu (wydajność do 15%). Z uzyskanej mieszaniny ozonu z tlenem można zaabsorbować O3 na żelu krzemionkowym, przetransportować go w tej postaci, a następnie desorbować azotem lub tlenem w miejscu użytkowania. W stanie czystym ozon otrzymuje się absorpcję rozpuszczalnikiem (CCl4, CHCl3) i następnie ekspandowanie. Wystarcza już dodatek 2% ozonu do tlenu, aby otrzymać doskonały środek utleniający, niekiedy tańszy
w zastosowaniu nawet niż chlor. Ozon jako utleniacz ustępuje jedynie fluorowi, dwufluorkowi tlenu OF2, tlenowi atomowemu i rodnikowi wodorotlenowemu. Przeprowadza w tlenie takie metale jak np. rtęć czy srebro, wydziela jod z jodków, podobnie jak chlor odbarwia (bieli) barwne substancje organiczne, utlenia amoniak do azotynów lub azotanów, sole srebra jednowartościowego do soli dwu- i trój- watrościowego, węglowodory nienasycone do aldechydów (z rozerwaniem cząsteczki w miejscu występowania wiązania podwójnego) itp. Ozon technologiczny (przemysłowy) stosowany jest do bielenia olejów, wosków, skrobi, mąki, do odkażania wody pitnej, jako utleniacz do paliw rakietowych itp.

Na temat ozonu było dosyć wiele pisane na forum wystarczy poszukać i poczytać zamiast posiłkować się teoria z Wiki
eko