Powszechnie wiadomo ,że fosfor w równaniach stechiometrycznych zapisuje się jako P4. Moje pytanie brzmi - dlaczego? O ile mi wiadomo to najstabilniejszą termodynamicznie (w warunkach normalnych) odmianą alotropową fosforu jest fosfor czerwony, który nie ma struktury P4. Takową ma fosfor biały który samoczynnie przechodzi w fosfor czerwony. Poza tym siarkę zapisuje się jako S a nie S8 itd. Dlaczego w ogóle w równaniach stechiometrycznych akcentuje się takie rzeczy jak struktura cząsteczki? Nie istnieje przecież taka cząsteczka jak chociażby NaCl (wydaje mi się że w parach jest zdysocjowana) to po co pisać P4O10 lub H3O+ które właściwie też nie oddają złożoności struktury.

Generalnie jest tak, że jeśli na jakiś zapis nie ma logicznego uzasadnienia to robi się tak z powodów zwyczajowych. Ot, bo tak się przyjęło.

Z zapisem typu P₄, S₈ to się zaznacza odmianę alotropową. Zapis P i S nie wskazuje jednoznacznie struktury. Choć moim zdaniem i tak najlepiej napisać P_(czerwony) albo obok zapisu reakcji dokładnie opisać reagenty.

Z substancjami jonowymi po prostu przyjęto, że posługujemy się skróconą formą wzoru, choć można by pisać Na_nCl_n.

Substancje jak tlenek fosforu czy bromek glinu po prostu występują jako dimery, co warto zaznaczyć.

Z kationami wodorowymi to znów najlepiej byłoby pisać H_2n+1O_n⁺, ale i to nie odzwierciedliłoby dobrze struktury. Przyjął się zapis jako H⁺, bądź H₃O⁺.

Wiem że są takie przyjęte normy ale wydaje mi się to podejściem nieścisłym. Dla przykładu dla zaakcentowania odmiany alotropowej w termodynamice używa się zapisu C(grafit) i nikt nie wymyśla jakiś zapisów uproszczonych więc dlaczego nie można napisać S(rombowa) itd.?

W sprawie dimerów to odróżnienie np. NO2 od N2O4 ma sens ale po co pisać P4O10 - tego nie wiem.