Cześć! Jestem Natalia.
Chciałabym was prosić o pomoc dotyczącą doświadczenia. Otrzymywałam wodór w reakcji magnezu z kwasem solnym. Kwas i magnez były w probówce połączonej rurką z inną probówką odwróconą do góry nogami, napełnioną wodą, w której zbierał się wodór. Celem doświadczenia było poćwiczenie równanie stanu gazu doskonałego oraz obliczenie wydajności reakcji.

Użyłam jakieś 0,0014 mola magnezu i nadmiar kwasu. Wyszło z tego 0,0275 dm^3 wodoru. Z równania gazu doskonałego wychodzi, że to jakieś 0,0011 mola wodoru. Wydajność reakcji to więc ok. 79,56%

W raporcie muszę uwzględnić co mogło mieć wpływ na lekkie odchylenie wyniku od rzeczywistości:
- Na pewno to, że równanie stanu gazu doskonałego działa w przybliżeniu.
- Wodór bulgotał sobie przez wodę, więc gaz który otrzymałam jest pewnie mieszanką wodoru z lekką domieszką pary wodnej.

Czy coś jeszcze przychodzi wam do głowy?

Zastanawiam się nad pojęciem wydajności reakcji. Pewnie część wodoru została gdzieś w pierwszej probówce i po drodze w rurce (w końcu szła ona do góry, na dół i do góry, więc w tym najwyższym punkcie gdzie rurka skręcała mogło się coś zebrać?).
I tu pojawia się moje pytanie czym dokładnie jest wydajność - czy to:
a) ilość wodoru która się w reakcji wytworzyła przez ilość wodoru która powinna się teoretycznie wytworzyć (czyli wobec tego wtedy powinnam wziąć pod uwagę, że wydajność była nieco większa niż te 79,56%, bo pewnej części wodoru nie udało mi się zebrać)
czy
b) ilość wodoru, którą udało mi się zebrać przez ilość wodoru która powinna się wytworzyć (wtedy nie należałoby pisać, że wynik zależy od tego, że być może nie zebrałam całego wodoru, bo po prostu na tym polega wydajność).

Z góry dzięki i pozdrawiam wszystkim cieplutko!

1. W jaki sposób zmierzyłaś ciśnienie wodoru?
2. W rurkach z pewnością pozostały Ci resztki powietrza, możliwe, że zaszła z nimi kontrakcja objętości i wpłynęło to na objętość końcową.
3. Wodór ma tendencje do dyfuzji przez różne materiały, mógł Ci częściowo uciec prze rurkę.
4. No i na pewno dochodzą jakieś nieszczelności instalacji.

Jeśli chodzi o wydajność reakcji to zawsze liczyłem na podstawie tego czego zebrałem.
Sądze, że zebrałabyś dokładniejsze wyniki oznaczając ubytek masy.

Poza tym to, że równanie gazu doskonałego jest przybliżeniem ma znaczenie dopiero przy dużych ciśnieniach, w takim ciśnieniu ten błąd jest pomijalny. Możesz też porównać wyniki z wirialnym równaniem stanu i równaniem van der walsa.

Albo zamiast równaniem wirialnym znaleźć objętość molową wodoru, może będzie wystarczającym przybliżeniem. Jeszcze jeden czynnik mógł wpłynąć na wynik: utlenienie powierzchni magnezu. A wydajność z reguły podaje się względem substratu, więc tak jak zrobiłaś.