Ultramaryna, Na2Al2Si6O24S2, Lazuryt
<center>
ULTRAMARYNA
Ultramaryna
Na<sub>2</sub>Al<sub>2</sub>Si<sub>6</sub>O<sub>24</sub>S<sub>2</sub>
</center>
<center>
</center>
-
Postać: bezpostaciowe ciało stałe
-
Kolor: mocno niebieski
-
Zapach: słaby, farbek
-
Gęstość:
-
Rozpuszczalność w wodzie: nierozpuszczalny
-
Rozpuszczalność w innych rozpuszczalnikach:
-
Temperatura topnienia: <1000C(rozkład)
-
Temperatura wrzenia:
-
Temperatura rozkładu: <1000C
-
Palność: niepalny
-
Toksyczność: nietoksyczny
-
Higroskopijność: niehigroskopijny
-
Przechowywanie: brak specjalnych zastrzeżeń, Unikać kontaktu z solą Fishera
Własne spostrzeżenia:
Właściwie zbiór glinokrzemianów zawierających siarkę.
Pierwsze ślady naturalnej ultramaryny są z 6-7 wieku z Afganistanu, stosowano w świątyniach.
Ultramaryna jest dość mocnym i bezpiecznym barwnikiem. Kiepsko barwi dym i płomień.
Nie nadaje się jako tako na odczynnik, jest mało reaktywna, choć odbarwia sól Fischera.
Jest bezpieczniejszym zamiennikiem Błękitu pruskiego, który i tak, w trudnych warunkach, wydziela cyjanowodór.
Ultramaryna naturalna przybiera także inne barwy, żółtą, zieloną, czerwoną, fioletową.
Traktując Ultramarynę Azotanem srebra, otrzyma się "srebną ultramarynę" jako żółtą substancję.
Zsyntezowana po raz pierwszy w 1826.
Ciekawostka:
kod RGB ultramaryny to (0, 45, 110)
