<center>ETER ETYLOWY
Eter dietylowy
(C₂H₅)₂O

</center>


- Postać: ciecz
- Kolor: przezroczysty
- Zapach: charakterystyczny, rozpuszczalników, klejów
- Gęstość: 0,7199 g/cm³ w 15*C; 0,7100 g/cm³ w 20*C
- Rozpuszczalność w wodzie: 69 g/l w 20*C
- Rozpuszczalność w innych rozpuszczalnikach: rozpuszczalny
- Temperatura topnienia: -116,3*C
- Temperatura wrzenia: 34,6*C
- Temperatura rozkładu:
- Palność: wysoce palny
- Toksyczność: Działanie narkotyczne. LD50 (szczury, doustnie): 1215 mg/kg; LDL0 (człowiek, doustnie): 260 mg/kg; LC50 (szczury, inhalacja): 73000 ppm przez 2 godziny.
- Higroskopijność: niehigroskopijny
- Przechowywanie: szczelnie zamknięte butle z ciemnego szkła w temperaturze pokojowej.


Własne spostrzeżenia: Izomeryczne alkohole mają wyższą temperaturę wrzenia od eterów ponieważ w alkoholach występuje wiązanie wodorowe, a w eterach nie występuje. Ponadto etery są bardzo dobrymi rozpuszczalnikami (głownie wykorzystywany przy ekstrakcjach) ponieważ łatwo możemy je odparować z ośrodka reakcji, są małe reaktywne i stosunkowo tanie. Używa się go też w łaźniach wodnych (eter etylowy/suchy lód daje temperaturę około -100*C). W syntezach organicznych jednak ma ograniczone stosowanie ze względu na trwałość eterów. Dawniej wykorzystano go jako lek znieczulający i nasenny. Handlowy eter jest stabilizowany etanolem, więc jest dużo mniejsze ryzyko rozkładu na wybuchowe nadtlenki, więc należy chronić go przed dostępem światła i powietrza. Często używany jako narkotyk (eteromania) wywołuje euforie, podniecenie, znieczulenie na ból, problemy z koordynacją ruchową, odprężenie, sen. Od 1846 roku Morton z Bostonu zaczął stosować działanie znieczulające i nasenne eteru. Z powietrzem tworzy mieszaniny wybuchowe. Znane są przypadki zapłonu eteru z odległości kilku metrów od otwartej butelki na skutek zapalenia zapałki. Dzieje się to dlatego że pary eteru krążą po pomieszczeniu dlatego że jego pary są cięższe od powietrza. Nie należy destylować eteru do sucha!!
W przemyśle otrzymywany poprzez dehydratację par alkoholu etylowego przepuszczanych nad katalizatorem, np. tlenek glinu lub zeolit (minerał z grupy krzemianów). W laboratorium możemy go otrzymać poprzez dehydratację alkoholu etylowego, a dokładniej dodając kwasu siarkowego do etanolu i ogrzewaniu całości w 140*C.
Więcej o eterach: http://www.vmc.org.pl/articles.php?id=226