<center>OCTAN OŁOWIAWY, CUKIER OŁOWIANY
Octan ołowiu(II) trihydrat
Pb(CH3COO)2 x 3H2O
</center>
- Postać: ciało stałe
- Kolor: biały proszek lub przezroczyste kryształy
- Zapach: octu
- Gęstość: 2,57g/cm3 w 20*C (trihydrat), ciężar nasypowy 1,2g/cm3
- Rozpuszczalność w wodzie: 55g/100cm3 w 20*C, 200g/100cm3 w 100*C
- Rozpuszczalność w innych rozpuszczalnikach: 3,3g/100cm3 etanol 20*C
- Temperatura topnienia: 75,5 *C (trihydrat)
- Temperatura wrzenia: powyżej 200*C, z rozkładem
- Temperatura rozkładu: j.w.
- Palność: niepalny, istnieje niebezpieczeństwo wybuchu pyłu, w razie pożaru mogą się wydzielać pary ołowiu
- Toksyczność: toksyczny, LD50 (doustnie, szczury): 4665 mg/kg, kumuluje się w organiźmie, szkodzi dziecku w łonie matki, może wywołać bezpłodność, działa toksycznie na organizmy wodne, należy unikać wdychania pyłu i aerozoli.
- Higroskopijność: niehigroskopijny
- Przechowywanie: w szczelnych opakowaniach i suchych, dobrze wentylowanych pomieszczeniach, w temperaturze pokojowej, dostęp mogą mieć tylko osoby upoważnione
Własne spostrzeżenia:
Octan ołowiu ma słodki smak (jednakże nie należy go smakować!), rzymianie używali go jako słodzika i afrodyzjaku.
W laboratorium wykorzystywany jest do wykrywania siarkowodoru (bibuła nasączona r-rem), znajduje też zastosowanie przy wykrywaniu arsenu (próba Marsha lub Gutzeita). Można go wykorzystywać w podobnych celach, jak azotan(V).
Krystalizuje z roztworu powoli tworząc kryształy długości ok. 6-7mm.
Może przenikać przez skórę, dlatego należy operować nim w rękawiczkach.
W razie spożycia podać rozcieńczony r-r siarczanu(VI) sodu. Jest słabo wchłaniany przez układ pokarmowy, dlatego dopiero stosunkowo duże dawki mogą wywołać zgon. Objawy zatrucia pojawiają się po kilku godzinnym okresie utajenia: metaliczny posmak, mdłości, wymioty. Długotrwałe narażenie na związki ołowiu może powodować anemię i zaburzenia OUN.
Otrzymać go można z metalicznego ołowiu, działaniem gorącego 30% kwasu octowego.
| Załączniki: |
|
PbAc2.JPG [ 56.12 KiB | Przeglądane 5757 razy ] |