Cześć,
zastanawiam się nad klarownością wodnego roztworu CH3COOH o dowolnym stężeniu. Jak wiadomo jest to słaby kwas i dlatego duża jego część występuje w formie niezdysocjowanej. Jak wiem (może się mylę) rozpuszczanie to dysocjacja. W tym wypadku cząstki niezdysocjowane powinny tworzyć osad (?), a jednak tak nie jest. Być może przyczyną jest to, że przechodzenie formy zdysocjowanej w niezdysocjowaną to proces dynamiczny?

Drugie pytanie dotyczy sposobu sprawdzenia czy roztwór jest rzeczywisty. Myślałem nad efektem Tyndalla, ale to chyba dotyczy tylko r-r koloidalnych ;/.

Rozpuszczanie to nie dysocjacja. Cukier rozpuszczony w wodzie nie jest w ogóle zdysocjowany, dysocjują wyłącznie związki jonowe; nie ma to więc żadnego związku z wytrącaniem się związku jako odrębnej fazy (ciekłej/osadu). Jeśli już, to ma to związek z rozpuszczalnością danej substancji. A że kwas octowy miesza się z wodą w każdym stosunku, to używając czystego kwasu i czystej wody, przy przygotowaniu roztworów o dowolnych stężeniach nie będziesz miał żadnych zmętnień.
Dobry pomysł z wykorzystaniem efektu Tyndalla - skoro nie obserwuje się go, znaczy mamy do czynienia z roztworem rzeczywistym.

Jako ciekawostkę można podać, że kwas octowy można łatwo wyekstrahować z jego wodnego roztworu za pomocą np. dichlorometanu (DCM).
To dosyć dobry argument na poparcie tego, że jest mało zdysocjowany w wodzie. Gwoli ścisłości, kwas octowy (i inne kwasy karboksylowe) w takich niepolarnych rozpuszczalnikach łatwo dimeryzuje, co z pewnością jest jedną z sił napędowych takiej ekstrakcji.