. Oddychanie czystym tlenem jest dość niebezpieczne, ponieważ podnosi on ciśnienie krwi i wywołuje kwasicę.

Jak skutecznie wywołać ślepotę, śpiączkę albo raka
Tlenoterapia wydłuża życie o dziesięć lat, wzmacnia układ odpornościowy, zwiększa wydolność organizmu, usprawnia pamięć i pomaga się pozbyć nadwagi - zapewniają właściciele barów tlenowych, których w Polsce powstaje coraz więcej. To oszustwo - ostrzegają naukowcy. Popularna szczególnie jesienią i zimą terapia tlenem jest szkodliwa dla zdrowia!
Moda na tlenoterapię pojawiła się w Europie i Stanach Zjednoczonych w latach 90. W 1996 r. była pływaczka Lisa Charron otworzyła w Toronto pierwszy bar tlenowy - O2 Spa Bar. Rok później aktor Woody Harrelson został właścicielem kawiarenki tlenowej w Los Angeles. Kuracji tlenem poddawały się gwiazdy Hollywood: Jeff Goldblum, Kirstie Alley i Ben Stiller. Pierwszy polski bar tlenowy w 1998 r.

The main cause of respiratory alkalosis is hyperventilation, resulting in a loss of carbon dioxide. Compensatory mechanisms for this would include increased dissociation of the carbonic acid buffering intermediate into hydrogen ions, and the related consumption of bicarbonate, both of which would lower blood pH.

Symptoms of respiratory alkalosis are related to the decreased blood carbon dioxide levels, and include peripheral paraesthesiae. In addition, the alkalosis may disrupt calcium ion balance, and cause the symptoms of hypocalcaemia (such as tetany) with no fall in total serum calcium levels.

In normal breathing, both the depth and frequency of breaths is varied by the neural system primarily in order to maintain normal amounts of carbon dioxide but also to supply appropriate levels of oxygen to the body's tissues. This is mainly done by measuring the carbon dioxide content of the blood; normally, a high carbon dioxide concentration signals a low oxygen concentration, as we breathe in oxygen and breathe out carbon dioxide at the same time, and the body's cells use oxygen to burn fuel molecules to carbon dioxide.

The gases in the alveoli of the lungs are nearly in equilibrium with the gases in the blood. Normally, less than 10% of the gas in the alveoli is replaced each breath. Deeper or quicker breaths exchange more of the alveolar gas with air and have the net effect of drawing more carbon dioxide out of the body, since the carbon dioxide concentration in normal air is very low.

The resulting low concentration of carbon dioxide in the blood is known as hypocapnia. Since carbon dioxide is held in the blood mostly in the form of carbonic acid, hypocapnia results in the blood becoming alkaline, i.e. the blood pH value rises. (In the normal person, this alkalosis would automatically be countered by reduced breathing, but for various reasons this doesn't happen when the neural control is not present.)

If carbon dioxide levels are high, the body assumes that oxygen levels are low, and accordingly the brain's blood vessels dilate, to assure sufficient blood flow and supply of oxygen. Conversely, low carbon dioxide levels (e.g. from hyperventilation) cause the brain's blood vessels to constrict, resulting in reduced blood flow to the brain and lightheadedness. Thus, though it seems counterintuitive, breathing too much can result in a decrease in the oxygen supply to the brain. Doctors sometimes artificially induce hyperventilation after head injury to reduce the pressure in the skull, though the treatment has potential risks.[3]

The high pH value resulting from hyperventilation also reduces the level of available calcium (hypocalcemia), which affects the nerves and causes the numbness or tingling of the hands. This occurs because alkalinisation of the plasma proteins (mainly albumin) increases their calcium affinity.

Hiperwentylacja, to oddychanie zbyt głębokie i intensywne, za duże w stosunku do chwilowego zapotrzebowania organizmu na tlen i dwutlenek węgla. Jest to stan zwiększonej ponad potrzebę wentylacji pęcherzykowej, która powoduje nadmierne wydalanie CO2 z obniżeniem jego zawartości we krwi (hipokapnia). Powoduje to powstanie alkalozy oddechowej (zasadowicy). W czasie hiperwentylacji szybkość wydalania CO2 jest większa niż jego powstawanie w toku przemiany materii. Hiperwentylacja powstaje łatwo, gdyż w powietrzu jest tylko 0,03 % CO2, a w krwi tętniczej powinien utrzymywać się stały poziom CO2 5,5 % (40 mmHg).

W życiu codziennym częściej mamy do czynienia z utajoną i trwającą długo hiperwentylacją (hiperwentylacja chroniczna), która przebiega w dolnych granicach normy (CO2 30-35 mmHg).

W klinikach najczęściej spotykamy się z ostrą hiperwentylacją lub z hipowentylacją wykraczającą zdecydowanie poza granice normy.

Ma to miejsce w przypadku ataku astmy, także przy różnych uszkodzeniach układu oddechowego. Identyczny stan można zaobserwować w panice, szoku lub wstrząsie. Pierwotna przystosowawcza reakcja organizmu w stresie pogłębiająca oddychanie zaczyna wywoływać odwrotny skutek. Zamiast wzmacniać, osłabia organizm. Zwykle hiperwentylacja jest mało uświadomiona. Z tego powodu łatwo dochodzi do częściowego niedotlenienia narządów i osłabienia metabolizmu. Aby przeciwdziałać jej niekorzystnemu wpływowi, wyzwalają się mechanizmy buforowe utrzymujące kwasowość organizmu w koniecznym wąskim przedziale stałego poziomu jonów wodorowych. Poziom jonów wodorowych w krwi tętniczej wyrażony jest w jednostkach pH. W normie powinien wynosić 7,40. Odpowiada to ciśnieniu parcjalnemu dwutlenku węgla w krwi tętniczej na poziomie 40 mmHg (5,5%). W krwi żylnej prawidłowy poziom CO2 wynosi 45 mmHg (6,5%), co odpowiada pH 7,35.

Trzeba jeszcze raz zaznaczyć, że nie cały CO2 jest usuwany przez płuca w czasie wydechu. I właśnie ta pozostała część CO2 jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Musi ona być utrzymana na stałym poziomie. Tworzy ona bowiem równowagę kwasowo-zasadową i umożliwia prawidłowe funkcjonowanie narządów. Obecnie zakres norm CO2 uznany za prawidłowy, mieści się w przedziale 35-45 mmHg (5% - 6,5%). Normokapnia wynosi 40 mmHg. Poza tym zakresem mogą pojawić się zaburzenia. Jednakże już każde obniżenie CO2 (poniżej 40 mmHg) powoduje "nini" hiperwentylację. Wywołuje ona niepożądane skutki w organizmie, które jeszcze nie są wprawdzie chorobą, ale powodują niekorzystne objawy utrudniające życie. Mówi się wtedy, ze trzeba przeczekać, a wszystko przejdzie. Jeśli jednak obniżenie CO2 ma charakter chroniczny, pojawiają się wtedy objawy bardziej dokuczliwe określane jako zespół hiperwentylacji. Obserwuje się bóle w okolicy serca z uczuciem ściskania klatki piersiowej, duszność, stan płaczliwości i depresji, zawroty głowy oraz omdlenia. Pojawić się może również, uczucie nierealności, lęku, ogólnej słabości, wyczerpania i zaburzenia w widzeniu. Kołatanie serca, parastezje w kończynach górnych i dolnych, uczucie zimna kończyn, skurcze mięśniowe. Wzmożonej pobudliwości emocjonalnej towarzyszą zlewne poty ogólne lub pocenie się rąk. Zaburzenia w układzie trawiennym powodują bóle w obrębie jamy brzusznej, nudności i wymioty, biegunki lub zaparcia. Trudno opanować jest zaczerwienienie twarzy, uczucie suchości w gardle, utratę siły głosu. Chory często wędruje od lekarza do lekarza, a jego dolegliwości określane są jako psychosomatyczne. W rzeczywistości ich źródłem może być obniżenie poziomu dwutlenku węgla.