<center>
Fluor</center>
<center>
F2</center>
<center>
</center>
-
Postać: gaz;
-
Kolor: słabo zółtozielony;
-
Zapach: ostry, drażniący, zbliżony do zapachu chloru, wyczuwalny nawet w stężeniu 20 ppm;
-
Gęstość: 1,696 g/cm3;
-
Izotopy: 17F - jedyny występujący w przyrodzie. Syntetyczne izotopy: 18F, 19F, 20F;
-
Rozpuszczalność w wodzie: zachodzi reakcja;
-
Rozpuszczalność w innych rozpuszczalnikach: dwusiarczek węgla: zachodzi reakcja;
-
Temperatura topnienia: -219,62*C;
-
Temperatura wrzenia: -188,12*C;
-
Temperatura rozkładu: nie dotyczy;
-
Palność: niepalny;
-
Toksyczność: silnie toksyczny, działa żrąco powodując głębokie martwice. Bezpośrednią przyczyną zgonu jest porażenie układu oddechowego. Dopuszczalne stężenie w ciągu 8-godzinnego kontaktu fluorem wynosi 0,05mg/m3 i jest niższe niż w przypadku cyjanowodoru;
-
Higroskopijność: należy unikać kontaktu z wodą, energicznie z nią reaguje wypierając przy tym tlen i tworząc fluorowodór;
-
Przechowywanie: ciekły fluor przechowywać i transportować należy w naczyniach z miedzi bądź stopu Monela;
-
Pozostałe informacje: pierwiastek ten został odkryty w 1886r. po prawie 74 latach bezowocnych wysiłków przez francuza Henri'ego Moissana, co przyniosło mu w roku 1906 Nagrodę Nobla. Fluor jest najaktywniejszym chemicznie niemetalem (najwyższa elektroujemność, 4.0). Wiąże się z niemalże wszystkimi pozostałymi pierwiastkami, w tym również z częścią gazów szlachetnych(!). Z wodorem reaguje wybuchowo, nawet w temperaturze niższej niż -200*C(!). Wypiera tlen oraz pozostałe fluorowce z ich związków. W strumieniu gazowego fluoru palą się metale, szkło, a nawet woda. Stosuje się go do wytwarzania bardzo gorących płomieni (w palniku wodorowo-fluorowym osiąga się temperaturę rzędu 3700*C), do produkcji heksafluorku siarki, SF6, oraz heksafluorku uranu, UF6 - służy to rozdzielaniu poszczególnych izotopów uranu. Obchodząc się z fluorem należy zachować maksymalną ostrożność, wielu doświadczonych uczonych badania nad tym pierwiastkiem przypłaciło zdrowiem, a nawet życiem(!).
