Ten problem nurtuje mnie od dłuższego czasu i do tej pory nikt nie potrafił mi na niego odpowiedzieć.

Jak to jest możliwe, że proton, cząstka lżejsza, przemienia się w: neutron pozyton i neutrino. Moje przypuszczenia wyglądają następująco. Jako iż rozpad β+ jest wymuszony, wymaga dostarczenia energii, a ta z kolei tłumaczyłaby ten problem w oparciu o zjawisko deficytu masy.

Energia pobierana jest z różnicy energii jądrowej między jądrem pierwotnym i potomnym.

A czy w przemianie β+ ta energia nie jest na minusie? Bo o ile β- zachodzi samorzutnie i nikogo to nie dziwi bo n -> p + e− i masy się zgadzają. Nie wyjaśniłeś jednak dlaczego w β+to proton "rozpada" się na neutron, który jest od niego cięższy, ale też i pozyton i neutriono (które też mają swoje masy [co tylko potęguje kuriozalność tego rozpadu]).

Bo ty zakładasz, że rozpada się tam swobodny proton, co jest bzdurą.

Proton jest związany i energię potrzebną by powstał cięższy neutron pobiera z energii jądra atomowego. W większości jąder każdy nukleon ma kilka MeV energii. Jest to dużo więcej niż defekt masy między protonem i neutronem.

Jeszcze raz zatem podkreślę. Nie rozpada się proton, rozpada się jądro atomowe. Sam proton jest stabilny, przynajmniej na tyle, że jak dotąd nikt nie zaobserwował jego rozpadu i właściwie nie ma rozpadu protonu, który nie łamałby zasady zachowania liczby barionowej.

Rozpad beta plus jest rozpadem samorzutnym podobnie jak beta minus. Beta plus rozpadają się jądra z nadmiarem protonów, a beta minus z nadmiarem neutronów. Często jednak u jąder z nadmiarem protonów zachodzi wychwyt elektronu z orbitalu K (czasami L), przez co beta plus nie jest takim częstym rozpadem.

Dziękuję bardzo za wyczerpującą odpowiedź. Faktycznie przyjmowałem rozpad protonu zbyt dosłownie i rzeczywiście nie wziąłem pod uwagę stosunku p/n od którego w końcu zależy czy jądro będzie trwałe. Jeszcze raz dziękuję.