Próbowałem otrzymać CuO zgodnie z przepisem z Gałeckiego, poprzez strącanie Cu(OH)₂ przez reakcję CuSO₄ z NH₄OH. Zgodnie z przepisem roztwór należy przemywać wodą i roztworem amoniaku aż do ujemnej reakcji przesączu z BaCl₂. Po trzech godzinach sączenia pod podciśnieniem siarczan baru powstaje z przesączu na zawołanie. Z braku czasu gluta Cu(OH)2 wrzuciłem na szkiełku zegarkowym do eksykatora. Co można dalej z nim zrobić, żeby pozbyć się siarczanów i otrzymać ładny CuO ? Po wyjęciu dalej go płukać i sączyć i modlić się o rozpuszczenie siarczanów?

Ja bym ciągle przemywał go gorącą wodą i ćwiczył cierpliwość. Inaczej chyba nie da rady. BaSO4 to bardzo słabo rozpuszczalna sól, więc nawet śladowe ilości siarczanów dadzą reakcję pozytywną.

P.S. NH4OH nie piszę się już od bardzo dawna, bo nie wykryto obecności tej cząsteczki w roztworze amoniaku.

No nic, w takim razie pozostaje cierpliwość + w międzyczasie spróbuję zrobić CuO wg tego http://iopscience.iop.org/2043-6262/4/2/025002/pdf/2043-6262_4_2_025002.pdf

Btw zdaję sobie sprawę z tego, że NH₄OH w roztworze nie występuje, jednak uważam, że o ile nie pisze się dysocjacji zasady amonowej to jest to akceptowalny skrót myślowy.

NH4OH ma bardzo krótki okres, że tak powiem "życia" w roztworze wodnym, coś około 10^-10 sekundy w 0,1 M roztworze amoniaku w wodzie ok. połowa cząsteczek NH3 jest wolna, a połowa uwodniona, co wskazuje na słabość oddziaływania NH3 i H2O.

Wracając do tematu, woda amoniakalna nie jest najefektywniejszą metodą strącania wodorotlenku miedzi... Ja swój CuO otrzymałem dodając do nasyconego r-r CuSO4 r-r NaOH do zaprzestania wytrącania osadu, a następnie zagotowałem w celu rozłożenia wodorotlenku, potem przesączyłem kilkakrotnie przez ten sam sączek z racji znacznego rozdrobnienia osadu i wysuszyłem. Następnie dwa płukania ciepłą wodą i suszenie. Co prawda nie badałem na obecność siarczanów, ale zdecydowanie doradzałbym tą metodę

A jak pogotuje sobie tak z półgodziny do dwóch godzin dłużej, to cząsteczki się zbijają i w efekcie przesączyć można jeszcze łatwiej, a nie sączyć praktycznie koloid .

CuO z takiej metody to zdecydowanie nie koloid, a sączy się go stosunkowo łatwo. Jednak chyba nie pozostaje nic innego jak cierpliwie przemywać gorącą wodą.

Ja używałem wodorowęglanu sodu, powstały węglan miedzi, a może zasadowy węglan miedzi też łatwo się rozkłada i sączy się bezproblemowo

Napisałem "praktycznie koloid" już nie koloid, a zawiesina -tak drobna, że przelatuje przez sączek. Jednym z podstawowych metod przyspieszania sączenia jest właśnie gotowanie osadów. Tak zajmie to kilka minut, a bez gotowania godzinę i więcej.

Ale tak czy inaczej musisz roztwór zagotować, żeby rozłożyć wodorotlenek. A tak przygotowany osad sączy się bardzo dobrze.