Z toksykologicznego punktu widzenia szczególnie szkodliwe jest wdychanie oparów metalicznego kadmu lub jego tlenków. Oprócz uszkodzenia płuc metal może penetrować do wnętrza organizmu i następnie powodować uszkodzenie nerek. Wdychanie par kadmu przez dłuższy czas prowadzi do chronicznego zapalenia oskrzeli, rozedmy płuc oraz raka płuc. Stwierdzono, że kadm powoduje u niektórych zwierząt uszkodzenie jąder; przy nawracających zatruciach może powodować raka jąder. Kadm pozostaje w organizmie przez lata, przy tym w większości odkłada się w nerkach, wiążąc się z białkiem. Jego usuwanie z organizmu jest bardzo powolne, a wydalenie połowy zawartej ilości zajmuje od szesnastu do trzydziestu lat. Leczenie zatruć metalami w tym kadmem, polega na stosowaniu czynników chelatujących, które wiążą się z metalami, tworząc związki kompleksowe, które są wydalane z moczem.