"Czytajac te wszystkie posty juz calkiem zglupialem"

Może i dobrze Czasami lepiej żyć w nieświadomości

A na serio to ja bym powiedział, że po prostu sp3 i tyle, oczywiście nie uwzględniając jakiś dziwnych efektów uczestnictwa innych orbitali, efektów relatywistycznych, wtedy ten cały opis jest do bani (ale przynajmniej automatycznie mamy spin ), poprawek z elektrodynamiki kwantowej, polaryzacji próżni itp.

Namieszam... A dlaczego koniecznie trzeba używać metody hybrydyzacji do wyjaśnienia struktury H2SO4. O wiele lepszym narzędziem jest LCAO MO bo nie musimy niczego zakładać o wyjściowych orbitalach ponad to, że są i że bierzemy jakąś ich kombinację do rozwiązania równania Schrodingera, które daje w rezultacie obraz struktury związku. Tyle, że trzeba mieć do tego komputer i odpowiedni program...

Tak to dobry pomysł... i nie musimy się męczyć bo program robi to za nas!
Gorzej gdyby programu nie było... albo sie komputer wieszał ;/
Chemicy to leniwe stwory :P

Dobry żart, ale trzeba wiedzieć skąd się wzięła metoda hybrydyzacji, a zwłaszcza trzeba wiedzieć, że się jej nie stosuje we współczesnych obliczeniach kwantowo-chemicznych. Ma zastosowanie tylko w obszarze dydaktyki chemii... a ta dydaktyka robiona jest na żałosnym poziomie.

Szkoda tylko że ta dyskusja odbyła się (prawie- wojtex) tylko na poziomie "a moim zdaniem....". Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia - można przyjąć że w wiązaniach O-S w SO4(-2) uczestniczą orbitale 3d siarki i wiązania są 2-centrowe, a można przyjąć że nie uczestniczą i wiązania są więcej niż 2-centrowe. Można tak się bawić w odniesianiu do wielu związków.... Hiperwalncyjni maniacy nawet w metanie widzą cząsteczkę hierwalencyjną. Wszystko zależy od rozpatrywanego modelu i zastosowanych metod obliczeniowych.
Wobec tego trudno mówić o jakichkolwiek "dowodach obliczeniowych".

Żeby nie być gołosłownym:
(wybrałem tylko 3 publikacje z wielu, o podobnej tematyce)
MOLECULAR PHYSICS, 1972, VOL. 23, No. 1, 81-90
On the bonding of the ions PO4 (3-), SO4 (2-), CIO4(-) , ClO (3- )and
CO3(2-) as studied by X-ray spectroscopy and ab initio SCF-MO
calculations.

Journal of Structural Chemistry, 1974, vol.15, no.3, p357-361
X-ray-spectral investigation of sulfate ion.

Advances in Quantum Chemistry (2000) vol.37 p. 375-383
On Role of the 3d Atomic Orbital in the Chemical
Bonding of Sulfur Fluorides ( co prawda o fluorkach siarki m.in. o SF6)

I coś w pp:
http://www.chem.queensu.ca/programs/ug/ ... omics2.ppt
(pewnie czyjaś praca na zaliczenie...)

Tyle, że te obraz elektronowy cząsteczki kwasu siarkowego jest zawsze oparty na jakichś - jakie by one nie były - dowodach obliczeniowych, nawet włączając w to metodę X-ray.

Obraz elektronowy to pojęcie raczej wieloznaczne. Zależy kto jaki model lubi lub w ramach jakiego zestawu orbitali wykonuje obliczenia. Dlatego ja raczej bym przystał na słowo "argument" a nie "dowód". Nie można jednocześnie udowodnić że są orbitale d i że ich nie ma - takie cuda wychodzą tylko kiedy rozpatruje się różne modele lub kiedy założenia do obliczeń są błędne:).
Model to w takiej chemii słowo-klucz i tylko to chciałem tak na prawdę powiedzieć. Czytam właśnie taką książeczkę, która już kolejny raz wywróciła mój chemiczny swiatopogląd:

Chemical Bonding and Molecular Geometry
From Lewis to Electron Densities
Ronald J. Gillespie and Paul L. A. Popelier (2001)
ISBN10: 0195104951
.... PDF ze skanu można znaleźć w sieci ........

Tak, racja. Trzeba mówić o argumentach. Ważne jest Twoje zdanie o modelu. Przyznasz, że mylenie modelu z rzeczywistością (o ile można mówić o rzeczywistości w sensie einsteinowskim) jest podstawową słabością współczesnej dydaktyki chemii kwantowej. Klasycznym pomyleniem jest model hybrydyzacji - wielu myśli, że jest to zjawisko fizyczne i uznaje zdanie: "dzięki hybrydyzacji sp3 atomu węgla cząsteczka metanu ma budowę tetraedryczną" za zdanie, które ma sens... Tymczasem jest to zdanie pozbawione sensu fizycznego.

TAK
Podpisuję się pod tym stwierdzeniem wszystkimi kończynami:)

Tak mi przyszło teraz do głowy: jeżeli komuś bardzo zależy na argumentacji że orb. d są nieobecne w jonie SO4(-2), to może posłużyć się przykładem jonu NO4(-3) - tak, tak, ortoazotanowego - dobrze opisanego krystalograficznie w postaci soli Na, K i innych ( jak coś to dostępne są na Wileyu lub u mnie - ale nie sole a publikacje). Tu już orbiatale d nie wchodzą w rachubę a jednak
możliwa jest budowa tetraedryczna. Co prawda o jonie O5(-2) czy FO4(-) nie słyszałem - być może stłoczenie ligandów w jonie ortoazotanowym jest już "krytyczne" i dalsze zmiejszanie rozmiarów atomu centralnego prowadzi do nierwałości odpowiednich jonów.